Η πιο θεσπέσια και αυτοσαρκαστική εξομολόγηση στην ιστορία του σινεμά είναι το φελινικό «Οκτώμισι» που παίζεται ξανά στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Ο Φελίνι στα 60ς είναι ήδη ένας μύθος του σινεμά: πασίγνωστος, αυταρχικός, επίμονος, τελειομανής. Το γύρισμα κάθε ταινίας του και μια περιπέτεια. Κάθε φορά που πιάνει την κάμερα είναι σαν να δαιμονίζεται. Ο πιστός καθολικός, οικογενειάρχης και φιλάνθρωπος Φελίνι τρώγεται με τις σάρκες του και αμφισβητεί όλα τα πιστεύω του. Το 1962 στα 42 του πονοκεφαλιάζει για το ποια θα είναι η επόμενη ταινία του μετά από την «Dolce vita» που αποθεώθηκε από κοινό και κριτική και θεωρήθηκε ως το απόλυτο αριστούργημα του. Θυμίζουμε ότι η «Γλυκιά ζωή» (όπως παίχτηκε το φιλμ στις ελληνικές αίθουσες) είχε κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1960 αλλά και το Όσκαρ Κοστουμιών Ασπρόμαυρης Ταινίας το 1961. Ο Φελίνι καταλήγει στην ιστορία του Γκουίντο Ανσέλμι.
Ενός διακεκριμένου αλλά βασανισμένου από τις εμμονές του σκηνοθέτη, ο οποίος βυθίζεται σε δημιουργικό αδιέξοδο την ώρα που ετοιμάζει τη νέα του ταινία. Περιττό να πούμε ότι ο χαρακτήρας του Γκουίντο είναι ο χαρακτήρας του ίδιου του Φελίνι. Ανάμεσα στις πιεστικές προσδοκίες του κινηματογραφικού κόσμου και τις δικές του υπαρξιακές αναζητήσεις, αρχίζει να χάνεται σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο από αναμνήσεις, φαντασιώσεις και ηθικά διλήμματα.
Ο Φελίνι στην πλέον αυτοβιογραφική (μαζί με το «Αμαρκόρντ») δημιουργία του καταθέτει τις αγαπημένες του θεματικές στα καλοφτιαγμένα κάδρα του: η αυστηρή καθολική ανατροφή, οι σύνθετες και συχνά οδυνηρές σχέσεις του με τις γυναίκες, το άγχος της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι στοιχεία που εισβάλλουν στο φιλμ που προσπαθεί να γυρίσει το alter ego του, διαλύοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Το «Οκτώμισι» αμφισβητεί την ίδια τη φύση του σινεμά αλλά και την υπερτιμημένη αξία της τέχνης. Ο σπαραχτικός Γκουίντο του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι βάζει την ματαιοδοξία δίπλα στην ηλιθιότητα και το όνειρο στο ίδιο ζύγι με την πραγματικότητα. Μετά από το φιλμ αυτό ο Φελίνι μοιάζει να επιλέγει την φαντασία σε βάρος της ίδιας της ζωής.
Στην ταινία παίζουν επίσης η Κλαούντια Καρντινάλε και η Ανούκ Εμέ ενώ ο τίτλος συμβολίζει τις οκτώ ταινίες που είχε γυρίσει μέχρι τότε ο Φελίνι και το «μισό» αφορά τη συμμετοχή του σε δύο επεισόδια δύο σπονδυλωτών ταινιών. Το «Οκτώμισι» έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ των Καννών, ενώ προβλήθηκε στη συνέχεια στο Φεστιβάλ της Μόσχας όπου απέσπασε το κορυφαίο βραβείο. Προτάθηκε για πέντε βραβεία Όσκαρ (σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, ξενόγλωσσο, κοστούμια και καλλιτεχνικής διεύθυνσης) κερδίζοντας ξανά εκείνο της ξενόγλωσσης ταινίας αλλά και των ασπρόμαυρων κοστουμιών. Το θαυμάσιο σάουντρακ ανήκει φυσικά στον Νίνο Ρότα. Σήμερα το «Οκτώμισι» θεωρείται από τα πιο εμβληματικά φιλμ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, μια υπαρξιακή συμφωνία για την κρίση της δημιουργίας, την ταυτότητα και την ίδια τη φύση της τέχνης.
Το «Οκτώμισι», που σύμφωνα με τον Φρανσουά Τριφό είναι η ταινία που κάθε σκηνοθέτης θα ήθελε να έχει κάνει, προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 5 Ιουνίου.
Διαβάστε επίσης:
Τα ζόμπι δεν είναι… σανοφάγα – Στο Docville την Κυριακή μαζί με το Documento
Πέθανε ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος και το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
